Realisatie: Access2.IT & Irma Pas Grafisch Ontwerp
Menu
In 2017 werden de eerste bomen van het Luierpark geplant. In een paar jaar tijd is het park uitgegroeid tot een fijne herinneringsplek, waar mensen uit heel Nederland rust vinden om stil te staan bij belangrijke gebeurtenissen in hun leven. Dat kan in het Luierpark.
Tineke Ras initiatiefneemster van het park:
“Het leven gaat door, er is een toekomst maar wat je met je meedraagt moet je wel een plek geven.
Het is bijzonder om te zien hoe het Luierpark in een paar jaar tijd is gegroeid tot een uniek herinneringspark in Nederland. Het begon vanuit de gedachte een mooie herinneringsplek te maken voor doodgeboren of overleden kindjes. Maar er zijn meer redenen om te kiezen voor een herinneringsboom in ons park. Juist omdat de boom meegroeit met het leven én omdat het park een bijzondere plek vormt van rust, waar op een bijzonder warme manier vreugde en verdriet samensmelten.”
Op zaterdag 30 september 2017 heeft Tineke Ras van Het Luierpark de “Growing Green speld” gekregen. Wie zich inzet voor een groene omgeving, werd die dag als dank in het zonnetje gezet. Om 14.00 uur overhandigde wethouder Tjeerd Herrema deze speld op het Rio de Janeiroplein in Almere Buiten tijdens het Groentesoepfestival.
Tineke werkte ruim 5 jaar bij Staatsbosbeheer. Daar ontdekte ze dat mensen echt uitgenodigd moeten worden om de natuur in te gaan. Zij liep al heel lang met het plan voor het Luierpark rond. Toen de provincie burgers en groenorganisaties vroeg om initiatieven voor creatie van nieuwe natuur, werd het plan eindelijk werkelijkheid.
Tineke plantte in 2002 met haar gezin een boom in het KWF bos in Dronten. Daar werden bomen gepland om overledenen te herdenken. Later hielp ze mee bij het uitreiken van bomen in dit bos. “Flevoland is een jonge provincie waar veel kinderen worden geboren. Bomen geven zuurstof en zuurstof staat voor leven. Daarom leek het mij mooi om bomen voor nieuw leven te planten. Maar ook ouders van een doodgeboren kind, wil ik een mooie plek geven voor hun kindje.
Zij is moeder van 2 volwassen zoons en oma van 3 kleindochters. Tineke werd zelf heel jong weduwe en bleef achter met jonge kinderen. Daardoor weet ze als geen ander hoe belangrijk het is om een plek te hebben waar je naartoe kunt gaan om te herdenken. Voor haar eigen kinderen was er alleen de begraafplaats. Soms lieten de kinderen een briefje achter ‘we zijn naar papa toe’. Zolang je iemand bij naam noemt, is diegene er ook. Het leven gaat door, er is een toekomst maar wat je met je meedraagt moet je wel een plek geven.